За само неколку месеци, Франција повторно е во шок, повторно поради случај на сексуална злоупотреба. Почетокот на второто судење за сексуална злоупотреба собра повеќе од 460 новинари од 110 медиуми и над 40 меѓународни медиуми.
Само овие факти покажуваат за каков ужас станува збор и дека се случува по другиот тежок случај на Жизел Пелико, 72-годишна жена која со години била дрогирана и тајно силувана од нејзиниот сопруг Доминик Пелико. Тој поканил други мажи и го снимал силувањето на неговата сопруга. Случајот ги крена Франција и Европа на нозе, но сега француското општество, Европа и светот дознаваат за уште еден, уште пострашен случај на сексуално насилство, во кој овој пат се вклучени деца. Поранешен доктор е обвинет за сексуална злоупотреба на речиси 300 деца, негови пациенти. Да, околу 300 пациенти, претежно деца!
Ова се смета за најголем судски случај на сексуална злоупотреба од страна на едно лице против деца во Франција, но веројатно и во Европа. За време на судењето, беше кажано дека обвинетиот Жоел Ле Скурнек свесно ги злоупотребувал децата. Самиот Ле Скурнек признал на суд дека направил „ужасни работи“. Тој се соочува со обвиненија за силување на 299 пациентки, повеќето од нив додека се опоравувале од анестезија или при прегледи по операции. Насилните дејствија се случиле во десетици болници од 1989 до 2014 година.
Истражителите го открија неговиот случај откако 6-годишно девојче се пожали на силување во 2017 година, а полицијата во истрагата пронајде докази за другите злоупотреби, како и неговиот дневник. Како случаи од филмови со незамисливи сценарија, Ле Скурнек водел детален дневник за жртвите. Тој ги документирал своите злосторства, имињата на неговите жртви, нивните возрасти, адреси, па дури и природата на злоупотребата. 256 жртви биле под 15 години, еден случај бил стар дури 1 година.
Адвокатот на Ле Скурнек изјави дека неговиот клиент ги признал повеќето од обвиненијата. Деталите од судењето се застрашувачки. Во својот дневник тој се опишува себеси како „голем перверзник“ и „педофил“, и „многу сум среќен поради тоа“. Ужасот на родителите и најтемните стравови на родителите, напишани од самиот насилник. Но, зошто привлекува внимание и овој случај на сексуално насилство?
Во големите дебати во Франција и пошироко, се вели дека за жал, ваквите случаи имаат тенденција да бидат прикриени. Дури и во Франција. Демонстрантите пред судницата во градот Ван држеа транспаренти на кои пишуваше „Стоп на кодексот на молчење“. Еден студент по медицина рече дека има многу случаи на злоупотреба, но тие не се објавуваат. Тој го обвини системот за замолчување на случаите на насилство, дури и врз деца. И основано.
Замислете, само замислете, поранешниот доктор бил осуден еднаш во 2020 година за злоупотреба на деца, вклучувајќи ги дури и неговите две внуки. Додека пак во 2004 година, американското ФБИ ги извести француските власти дека Ле Скурнек е еден од стотиците Французи кои дистрибуирале фотографии од сексуално злоставувани деца на интернет. Значи, сите знаци беа таму, но во пристапот кон сексуалното насилство, дури и кога е насочено кон најранливите, сè уште владее еден вид систематска тишина. Значи, демонстрантите сугерираат дека необјавувањето на вакви случаи од која било причина им штети само на жртвите.
Секако, нивните трауми се ужасни и без сомнение нивната приватност треба да се заштити, но тишината, не заради жртвите, туку како резултат на системот, само ги заштити сторителите. А кај нас што се случува?
Како во случаите на семејно насилство, насилство врз основа на пол, насилство врз жени, така и кога се силувани деца, тенденцијата е да се молчи. Тој кодекс на молчење владее и овде. Размислувањето дека е „срамно“ да се открие кој е жртвата и дека не е срамно да се казни сторителот, создава голем општествен проблем. Но на овој начин, жртвите се казнуваат двапати, можеби дури и гледајќи ги своите злоупотребувачи со денови.
Според статистичките податоци, злоупотребувачите на деца најчесто се оние блиски до нив, а во мали земји како нашата, тие можеби и живеат многу блиску до нив. Но, што би можело да биде решението за вакви случаи? Секако, овој случај, во Франција, е екстремен случај, но злоупотребите се случуваат и на нив мора да се реагира. Прво, без сомнение, е слободната комуникација меѓу родителите и децата. Барем меѓу нив да нема кодекс на срам. Секој акт на насилство мора да се открие и не треба да има дилема околу ова.
Другите чекори се информации и едукација. Децата треба да бидат информирани и едуцирани дека прекумерното допирање, прекумерната блискост, особено до деликатни делови од телото, не е дозволено. Кога ќе бидат повозрасни, тие треба да ги знаат и разбираат своите тела, ризиците со кои можат да се соочат, особено ако се сексуално загрозени. Ризиците од сексуално насилство и сексуалното образование не треба да бидат табу тема. Следните чекори се институциите, а особено училиштата. Квалификуваните наставници мора да го откријат насилството, насилството од сите видови, но особено сексуалното насилство. Молчењето не е решение. Ни во образовните институции не треба да постои кодекс на молчење што дополнително ќе ги заштити сторителите. Но, начинот на размислување честопати не го дозволува тоа. Кодексот на молчење ги мачи жртвите.
Во меѓувреме, се случуваат случаи на насилство, еве дури и во земји кои се сметаат за развиени, либерални, па дури и модерни. Значи, насилството не бира, но она што треба да се направи е да се биде подготвен за него, бидејќи во сите случаи, дури и во случајот со Франција, сепак најмногу страдаат жртвите. Еден од нив за време на судењето рече: „Се надевам дека жртвите ќе добијат малку мир и достоинство“, особено затоа што мора да се навраќаат на настанот како сведоци на суд.
Поентата е дека никој не треба ни да размислува, а камоли да доживува, ужаси како оние од случајот Ле Скурнек, и затоа не треба да се преправаме дека такви случаи не се случуваат. Реакциите, едукацијата и објавувањето на случаите треба да им дадат до знаење на сторителите дека не можат да бидат заштитени со тој кодекс на молчење, кој постои од семејството до институциите. Ова е токму заради заштита на децата, нивната ранливост, бидејќи тие само жртви не треба да бидат, жртви на каков било вид насилство. Во меѓувреме, доколку Ле Скурнек биде прогласен за виновен, тој би можел да добие максимална казна од 20 години затвор.
Се очекува одлуката да биде донесена во јуни.
