Mia Islami ka lindur në Shkup, në lagjen Serovë, dhe është vajza e vetme në familjen e saj. Me aktivitete sportive u kyç që nga shkolla fillore, kur arsimtari i edukatës fizike e inkuadroi në garat shkollore të atletikës. Këto ishin fillimet e para, por shtytësi kryesor që ajo të vazhdonte më tutje me sportin ishte vëllai i saj, Ekrem Islami, i cili kishte qenë mundës, por për shkak të një lëndimi u detyrua të tërhiqet.
Në atë kohë, ishte e vështirë për një grua shqiptare të merrej me sport, por ajo pati përkrahjen e familjes. Ajo vazhdoi shkollën e mesme për edukatë fizike në gjuhën maqedone, pasi në atë kohë nuk kishte mundësi në gjuhën shqipe. Paralelisht, vëllai i saj e regjistroi në klubin e atletikës “Vardar”, ku trajneri i parë ishte Buçkovi. Ajo qëndroi aty vetëm një vit e gjysmë, jo për mungesë suksesi, por për shkak të paragjykimeve të rrethit ku jetonte. Gjykimi i ashpër nga komuniteti nuk i lejoi të vazhdonte, sepse në sytë e tyre, një vajzë shqiptare nuk mund të merrej me atletikë dhe të stërvitej pas orës 17, pasi pjesën tjetër të ditës ishte në mësime.
Megjithatë, ajo nuk u dorëzua. Në vitin 1979/80 u regjistrua në Fakultetin e Edukatës Fizike në Shkup, ku në gjeneratën e saj vetëm ajo dhe Nixhar Nagavci ishin shqiptare. Pas përfundimit të fakultetit, ajo filloi punë si arsimtare e edukatës fizike dhe më pas vendosi të merrej me angazhimin e vajzave të reja shqiptare në sport, për të thyer barrierat me të cilat ajo vetë ishte përballur. Qëllimi i saj ishte që mentaliteti i rrethit ku jetonte të ndryshonte dhe që gratë të mos gjykoheshin për aktivitetin sportiv, por të përkrahnin ëndrrat e tyre.
Ajo vazhdoi me sport tjetër, duke u bërë trajnere e hendbollit për vajza, sepse atletika është sport individual, ndërsa hendbolli ofron mundësinë për të ndjerë punën grupore dhe rëndësinë e përkrahjes. Për hapjen e shkollës së parë të hendbollit e ndihmuan Muhamed Ismaili dhe Ajdin Ramadani. Pas disa vitesh, në vitin 1996/97, shkolla u shndërrua në klubin “Rinia”, ku përveç vajzave ishin të kyçur edhe meshkuj.
Në vitin 1998, ajo mori pjesë për herë të parë me vajzat në gara shkollore në nivel shtetëror. Në një garë mes 12 shkollave, ato u renditën të pesta, një sukses i madh duke pasur parasysh se ishte hera e parë që vajzat e Shkupit garonin në hendboll. Pas një kohe, për shkak të kushteve, ajo ndërpreu aktivitetin në klub, por kjo nuk zgjati shumë. Në vitin 2008, ajo hapi klubin e parë shqiptar të hendbollit vetëm për vajza në Maqedoni, Klubin “Çair”. Interesi në fillim ishte aq i madh sa pati rreth 100 vajza të regjistruara në kategoritë pioner, kadetë dhe junior. Klubi mori pjesë në gara dhe u bë pjesë e Ligës së Parë, ndërkohë që tashmë është në Superligë.
Ajo vlerëson se mentaliteti ka ndryshuar dhe që tash të merresh me sport si vajzë është normale. Shumë vajza të reja nuk do të përballen me paragjykimet dhe sfidat që ajo ka përjetuar, edhe pse një pjesë e shoqërisë mbetet ende e rezervuar. Ajo thekson se duhet ende punë për avancimin e të rejave dhe të rinjve dhe është krenare për sakrificat që ka bërë. Megjithëse vitet kalojnë dhe ajo nuk mund të jetë gjithmonë në krye të klubit që i dha shpirt dhe jetë, ajo ka një dëshirë dhe amanet: të sigurojë që Klubi “Çair” të jetojë sa të ketë jetë dhe sa të ketë vajza shqiptare në Shkup.
– Përse zgjodhët hendbollin si sport?
Hendbolli është një nga sportet më të avancuara dhe të organizuara në Maqedoni. Kur isha më e re, më tërhoqi dinamika e këtij sporti, puna në ekip dhe mundësia për të treguar forcën dhe strategjinë tonë. Dashuria për këtë sport më lindi natyrshëm, dhe më pas u bë edhe një mision personal: të kyç vajzat shqiptare në këtë arenë, t’i motivoj të zhvillojnë talentin e tyre dhe të jenë pjesë e komunitetit sportiv.
– Çfarë do të thotë për ju klubi që keni themeluar?
Themelimi i klubit është një arritje që shkon përtej krenarisë personale. Klubi ” ÇAIRI” është krenaria e Çairit, një hap i rëndësishëm për sportin dhe komunitetin tonë. Si themeluese, ndihem e privilegjuar që mund të krijoj një ambient ku vajzat shqiptare kanë mundësi të zhvillohen dhe të ndihen të përfaqësuara në sport. Ky klub nuk është vetëm për mua, por për të gjithë ata që besojnë tek sporti dhe aftësitë e vajzave shqiptare.
– Cili ka qenë momenti më i veçantë për ju deri tani?
Momenti më i veçantë ishte dita kur themelova klubin. Ishte një përvojë që më mbeti e paharrueshme, sepse ndjeva se po lija një gjurmë të qëndrueshme në historinë e sportit të vendit tonë. Ky moment më dha edhe më shumë motiv për të punuar pa pushim dhe për të mbështetur vajzat që ndjekin pasionin e tyre për sportin.
– Cilat janë sfidat që shihni në zhvillimin e sportit për vajzat shqiptare?
Ka ende shumë gjëra për t’u përmirësuar. Kulturë sportive për vajzat nuk ka sa duhet, dhe shpesh mungon mbështetja institucionale. Vajzat shqiptare shpesh hasin vështirësi për të pasur mundësi të barabarta si djemtë, dhe kjo është një sfidë që ne e përballemi çdo ditë. Por me vullnet, përkushtim dhe punë të palodhur, mund të ndryshojmë këtë realitet dhe të krijojmë një ambient ku sporti i vajzave të zhvillohet normalisht dhe me respekt.
– Çfarë ju motivon më shumë për sukses?
Motivimi im vjen nga dëshira për të parë rezultatet e punës sonë dhe nga pasioni që kam për këtë sport. Kur shoh vajzat që stërviten me përkushtim, që përparojnë dhe arrijnë të përfaqësojnë komunitetin tonë, kjo më jep energji dhe forcë për të vazhduar. Vullneti për sukses është ai që i mbush ditët tona me energji dhe përkushtim.
– Sa e rëndësishme është puna e vazhdueshme për të arritur rezultate?
Punën dhe disiplinën nuk mund t’i zëvendësojë asgjë tjetër. Kur ka vullnet për punë dhe përkushtim, çdo objektiv është i arritshëm, edhe kur duket i pamundur. Suksesi nuk vjen vetëm nga talenti, por nga durimi, puna e palodhur dhe vazhdimësia.
– A ka sportiste që mund të shërbejnë si shembull për të rinjtë?
Po, ka sportiste të mjaftueshme që mund të jenë shembull për të rinjtë, jo vetëm për arritjet e tyre, por edhe për përkushtimin dhe disiplinën. Por dëshira ime më e madhe është që shqiptarët të arrijnë të gjitha nivelet më të larta të sportit, të konkurrjnë ndërkombëtarisht dhe të tregojnë se talenti dhe vullneti ynë nuk kanë limite.
– Çfarë mund të themi për suksesin dhe përkushtimin?
Vetëm puna dhe suksesi nuk ikin kurrë. Çdo përpjekje e sinqertë ka një rezultat, edhe pse ndonjëherë mund të vonohet. Për ne, çdo hap përpara është një fitore e vogël që na afron tek objektivi ynë i madh.
– A keni mbështetje për klubin tuaj?
Patjetër që e ndihmojmë klubin, sepse është shembullor dhe vajzat tona mund të zhvillohen aty. Mbështetja morale është e madhe, ka gjithmonë njerëz që na motivojnë dhe na japin kurajo. Por mbështetja financiare ka munguar dhe vazhdon të mungojë, gjë që e bën sfidën më të madhe.
– Si shpresoni për të ardhmen e klubit?
Pavarësisht sfidave, ne vazhdojmë të shpresojmë dhe të punojmë. Besojmë se me kohë do të vijë edhe mbështetja financiare që i nevojitet klubit, për të vazhduar të edukojë dhe të zhvillojë sportiste të reja. Vizionin tonë e kemi të qartë: të krijojmë një komunitet sportiv të fortë dhe të qëndrueshëm, ku çdo vajzë shqiptare të ndihet e përfaqësuar dhe e fuqizuar.
